معروفترین شهرهای متروکه؛ گشت و گذار تصویری (قسمت دوم)
مرگ تنها قسمت انسان و دیگر موجودات زندهی این کره خاک نیست، مرگ گاهی بر سر شهری آوار میشود که روزی جریان زندگی را جشن گرفته بود.
مقاله مرتبط:
اگر به خاطر داشته باشید، در بخش نخست این مطلب و در سفری تصویری، به تماشای شماری از شهرهای متروکه امروزی رفتیم که مدتهاست مورد فراموشی قرار گرفته و شماری از آنها در شرف نابودی کامل هستند. بیشتر این شهرها به نوعی رونق خود را مدیون فعالیتهای اقتصادی همچون جستجو و استخراج معدن، کشاورزی و دیگر صنایع بودند، اما به محض آنکه صنایع مذکور رونق خود را از دست دادند، سرنوشت محتومشان ناخودآگاه این شهرها را نیز تحت تأثیر قرار داده و باعث مرگ تدریجی آنها شد.
در این مجال به سراغ دیگر شهرهای متروکه این فهرست میرویم که نمادهایی در خور توجه از مرگ تاریک یک مکان را به نمایش گذاشته و به دلیل برخورداری از خصوصیاتی چند، جایی در فهرست گردشگری سیاه را نیز به خود اختصاص دادهاند. با کجارو همراه باشید.
بالا کِلاوا (Balaclava)، اُنتاریو، کانادا
«بالاکلاوا» در ابتدا به عنوان یک کارخانهی اره کشی و چوببری در سال ۱۸۵۵ بنیان نهاده شد. در دههی ۱۸۶۰، این شهر یک آهنگری و یک هتل داشت. آسیاب آبی و منبع نیروی این کارخانه تا سال ۱۹۵۹ به کار خود ادامه داد، اما در نهایت به دلیل کاهش منابع طبیعی و درختان الواری، حجم تولیدی کارخانه کاهش یافته و این منطقه نیز ناگزیر رو به اضمحلال رفت.
حومه شهر برلین، آلمان
این دهکده المپیک در ۱۴ کیلومتری غرب «میته» (Mitte) در فاصله سالهای ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۶ ساخته شد. این دهکده در طول بازیهای المپیک برگزار شده در زمان حکومت هیتلر و رایش سوم فعال بود و در سال ۱۹۹۲ و زمانی که آخرین سربازان روسی این منطقه را ترک کردند، برای همیشه متروکه شد.
کولمنسکوپ (Kolmanscope)، نامیبیا
تصویر این شهر شاید برای شما چندان هم غریبه نباشد، نمونهای در خور توجه از قدرت طبیعت در محو کردن نمادهای تمدن بشری و بازپسگیری چیزی که از ابتدا حق او بوده است.
دوران انحطاط این شهر زمانی فرا رسید که بعد از جنگ جهانی دوم، ذخیرهی معادن الماس اطراف شهر به تدریج رو به نقصان نهاد. سرانجام شهر در سال ۱۹۵۴ خالی از سکنه و به دنبال آن متروکه شد. در این زمان طبیعت برای گرفتن حق خود قدم پیش نهاده و آرام آرام به داخل شهر نفوذ کرد، به طوری که اکنون بسیاری از خانههایی که روزی سکونتگاه مردمی شاد و پر جنب و جوش بودند، این روزها تا نیمه پر از شن شدهاند.
کلراید (Chloride)، آریزونا
در سال ۱۸۹۸، مسیر راه آهن «سانتافه» به این نقطه رسید و با از راه رسیدن این شاهراه حیاتی، جامعهای رو به رشد شکل گرفت که نزدیک به دو هزار نفر ساکن داشت. از سوی دیگر معادنی در اطراف این منطقه پیدا شد که به رشد و شکوفایی هر چه بیشتر این جامعه کمک شایانی کرد. اما در دههی ۱۹۳۰ و با کاهش منابع موجود معدنی، راه آهن نیز شهر را ترک کرد و این جامعه نیز رفته رفته متلاشی شده و در نهایت شهر متروکه شد.
سیلورویل (Silnernille)، ایندیانا
امروزه از شهر سیلورویل در ایالت ایندیانای آمریکا، تنها تعدادی خانهی متروکه، فروشگاه و مغازههای قدیمی و خالی از سکنه باقی مانده است. تصویری تمام نما از مرگ تدریجی یک رویا که شاید روزی به طور کامل از حافظهی این جهان پاک شود.
هاتاسپرینگز (Hot Springs)، تگزاس
بشر همواره در جستجوی راهی برای التیام بخشیدن به دردها و آلام خود است و در این راه از هیچ تلاشی فروگذار نمیکند. مردم بسیاری از گوشه و کنار ایالات متحده نیز رنج سفر و طی کردن مسافتی بسیار بسیار طولانی را به جان میخریدند تا خود را به چشمههای آب گرم «هات اسپرینگز» رسانده و راهی برای درمان بیماریهای ریز و درشت خود پیدا کنند.
اما در نهایت این مکان به تدریج و به دلیل عدم تأثیر بخشی آبهای شفابخشش در درمان بیماریها، مورد بیتوجهی قرار گرفته و متروکه شد.
داچونگ (Dachong)، چین
اگرچه گاهی رشد و توسعه باعث حرکت رو به جلو و رونق شهرها میشود، اما گاهی اوقات نیز این توسعه بهایی بسیار سنگین برای ساکنان داشته و به جای تحول، نابودی را به همراه میآورد.
روزگاری بیش از ۶۰ هزار نفر در این منطقه زندگی میکردند، اما این روزها بسیاری از مردم ساکن این شهر به دلیل اجرای پروژهای بزرگ و گسترده برای بازسازی و توسعهی مجدد، ناگزیر از تغییر مکان و مهاجرت به دیگر بخشهای «استان گوانگدونگ» (Guangdong) شدند. قرار است ۱۴۰۰ ساختمان موجود در این منطقه، دیر یا زود به طور کامل تخریب شوند.
شاشونی (Shoshoni)، وایومینگ
شاشونی عمری کوتاه داشت، تولدی که تحت تأثیر هجوم افراد عاشق اورانیوم و نیروگاه هستهای در دههی ۱۹۸۰ رخ داد، اما خیلی زود این آغاز به پایان مسیر خود رسید. در نهایت جمعیت منطقه به تدریج رو به کاهش نهاده و شاشونی متروکه شد.
سلتون سی (Salton Sea)، کالیفرنیا
در سال ۱۹۰۰ «شرکت توسعه کالیفرنیا» شروع به احداث کانالهای آبیاری کرد که میتوانستد آب مورد نیاز این منطقه را از رودخانهی کلرادو به بستر خشک دریاچهای ملقب به «سلتون سینک» (Salton Sink) منتقل کنند. این کانالها در زمان خود باعث حاصلخیزی زمینهای این منطقه شده و به کشاوران امکان داد بینگرانی به کشت محصول بپردازند. اما این مسئله خیلی به طول نکشیده و روزگار خوشی و رونق به سر رسیده و دوران فراموشی از راه رسید.
کراکو (Craco)، ایتالیا
در میانهی قرن بیستم، زلزلههای متعددی در این شهر روی داده و زندگی ساکنان آن را دستخوش ناملایمات فراوانی کرد. از طرف دیگر یک رشته زمین لغزه نیز در این منطقه روی داده و باعث شد که مردم شروع به ترک این شهر و مناطق پیرامونی آن کنند. این تهدیدات زمین شناسی باعث شد کراکوی امروز روی تپهای از شنهای دوره «پلیوسن» واقع شده و با آبکندهای ناشی از شکافهای زمین احاطه شده باشد.
کراکو، ایتالیا
زندان کارابانچل (Carabanchel)، اسپانیا
این زندان بعد از جنگ داخلی اسپانیا توسط دولت فرانکو و برای نگهداری زندانیان سیاسی ساخته شد. بعد از متروکه شدن، این زندان اما باز هم ساکنانی غیر معمول به خود دید که به سرعت ظاهر آن را دستخوش تغییر و دگرگونی کرده و دار و ندارش را به تاراج بردند. امروزه بسیاری از دیوارهای زندان با انواع و اقسام دیوار نوشتهها پوشیده شده است.
پیچر (Picher)، اکلاهما
«پیچر» را باید نمادی از یک مرکز فرماندهی ملی و نیز معادن روی دانست. اما بعد از یک قرن استخراج بی قید و بند و بی برنامه، شهر سرانجام با دستاوردهای این اقدام هولناک خود مواجه شده و به دلیل حجم بالای ترکیبات فلزی سمی و آلوده کنندهی محیط زیست که در این منطقه منتشر شده و باعث فراری دادن مردم شدند، متروکه شد.
حومه شای شای (Xai Xai)، موزامبیک
«شای شای» به دلیل سیل ناشی از طغیان و بالا آمدن آب رودخانهی «لیمپوپو» (Limpopo) در سال ۲۰۰۰ متحمل خسارات سنگینی شد به طوری که ساختمانها تا ارتفاعی در حدود ۳ و نیم متر از آب پر شدند. بعضی از تجار و شرکتهای تجاری به این منطقه بازگشتند و بسیاری دیگر برای همیشه از این مکان نقل مکان کردند.
درابریج (Drawbridge)، کالیفرنیا
در دههی ۱۸۸۰، صدها بازدیدکننده و گردشگر، آخر هفتههای خود را دراین منطقه میگذراندند. در دههی ۱۹۲۰، این شهر نزدیک به ۹۰ ساختمان داشت، اما خبری از جاده و مسیر رفت و آمد نبود. ساکان نیز به تدریج منطقه را ترک کرده و به جستجوی مکانهایی رفتند که امکانات نقل و انتقال بهتری داشته باشد.
حومه اَلونکِر (Alenquer)، پرتغال
این کارخانه متروکه تنها یادبودی از یاد رفته از شکوه صنعت در این منطقه است.
حومه لیوهافر (Le Havre)، فرانسه
لیوهافر شهری در طول جنگ نرماندی در اختیار ارتش آلمان نازی بود. ۵ هزار نفر در آنجا کشته شدند و نزدیک به دوازده هزار خانه توسط حملات هوایی متفقین تخریب شد.
لیوهافر، فرانسه
بودی (Bodie)، کالیفرنیا
نخستین نشانههای مرگ تدریجی این شهر در سال ۱۹۱۲ و با تعطیلی روزنامهی شهر موسوم به «بودی ماینر» (Bodie Miner) پدیدار شدند. در همان سال دفتر معدن بسته شد و در سال ۱۹۱۴ سود حاصل از فعالیتهای معدنکاری به رقم ناامید کنندهی ۶ هزار و ۸۲۱ دلار رسید، یعنی به پایینترین میزان خود در همه دورانها.
سه سال بعد، خط آهن بودی نیز این منطقه را ترک کرد و از آن تنها ریلهایی قراضه و رو به فرسودگی باقی ماند. آخرین معدن این منطقه نیز در سال ۱۹۴۲ تعطیل شد و از آن زمان تاکنون، دیگر هیچ فعالیت مرتبط با استخراج معادن در این منطقه صورت نگرفته است.
به پایان این مطلب رسیدیم، امیدوارم از مطالعه این مطلب و مرور سرنوشت تلخ این شهرهای متروکه لذت برده باشد. همچنان منتظر شنیدن نظرات و پیشنهادات سازندهی شما عزیزان هستیم.
دیدگاه