لالجین، احتمال دارد عنوان جهانی خود را از دست بدهد

لالجین در اثر سو مدیریت و بی‌توجهی مسئولان، در خطر حذف از فهرست میراث جهانی قرار دارد. ایرج گلزاری، هنرمند لالجینی جهانی شدن لالجین را اتفاقی شگفت‌انگیز خواند و افزود:

تعریف جدید و افقی روشن در تغییر سبک‌های هنری بخصوص در مباحث معماری شهری را ضروری کرده است. عماری کارگاه‌های سفال لالجین نیازمند تغییرات اساسی است و فرایند توسعه پایدار، الزام استفاده از انواع گرایش‌های هنری نوین در کنار سفالگری را ضرورت بخشیده و افقی در شکل‌دهی جاذبه‌های نو قرار داده است.

او نقش عمرانی شهر را بسیار مهم خواند و گفت باید بر اساس استانداردهای تعریف‌شده گام هایی موثری در عمران شهری لالجین برداشته شود و عهده‌دار مسئولیت تاریخی هنر سفال ایران باشیم. استفاده از جایگاه قدرت سایر هنرها و ترکیب آن با سفال برای هنرمندان و صنعتگران هنوز مشخص نشده است، در صورتیکه آینده به دنبال تغییر تمام معادلات هنری است و ایزوله کردن لالجین کنونی از سایر رقبای هنری، نوآوری در سبک‌های این شهر را به چالش خواهد کشید چراکه  در تقویت مولفه‌هایی چون آموزش و فرهنگسازی ضعیف عمل شده است. وی در ادامه افزود:

هنرمندان جوان باید با علم وارد دنیای هنر شده و علم و هنر را در صنعت این شهر تبدیل به تعهد و به نسل‌های آینده منتقل کنند. سفال لالجین به تنهایی نمی‌تواند گردشگری را افزایش دهد و باید موسیقی سنتی و دیگر هنرهای این شهر معرفی و دیده شود.

او گفت زیرساختهای لالجین باید تغییرات را شروع و بروز کند. معماری کارگاهها علاوه بر جذب توریست هنری، باید سلامت هنرمندان سفال را نیز تامین کند که نه تنها در معرفی پتانسیل این شهر تاثیرگذار است بلکه سبب ارتقا بهداشت کارگاهی نیز می‌شود.

گلزار معتقد است بزرگترین مشکل لالجین، نداشتن زیرساخت‌های یک شهر جهانی است و متاسفانه هنوز اتفاق بزرگی در زمینه فستیوال هنری در لالجین رخ نداده و با این محدودیت‌ها نمی‌توان چنین شهری را به جهان معرفی کرد.  انجمن هنرمندان هم تا امروز نتوانسته حضور جدی در لالجین داشته باشد و لالجین قبل از جهانی شدن باید مشکلات موجود را حل کند. بسیاری از شهرها، امکانات بسیار ابتدایی با کوره های سنتی و فاقد استاندارد لازم هستند که لالجین در کشور از شهرهای پیشرو در هنر سفال است.

گلزار معتقد است که وضعیت امروز لالجین توانایی حفظ و انتقال این هنر به نسل آینده و ایجاد گردشگری پایدار در تعریف‌های جامع و بلندمدت را به دلایلی همچون، زیرساخت ضعیف شهری، عدم ورود نخبگان هنری به مسائل مختلف این حوزه، هزینه‌ها و آموزش تخصصی را به شکل حرفه‌ای ندارد.

او در پایان گفت:

با تمام محدودیت‌های موجود، تا امروز لالجین متکی به داشته‌های خود بوده و از هیچ سرمایه و منبع اقتصادی بهره‌مند نشده، بنابراین نباید انتظارات حبابی از این شهر داشت و لالجین با هر عنوانی قلب سفال جهان خواهد ماند.