- chevron_right کجارو
- chevron_right مجله گردشگری
- chevron_right اخبار
- chevron_right جاذبهها
- chevron_right راهنمای سفر
- افزودن مکان
قلعه مازیار یا قلعه امامه، از آثار تاریخی روستای امامه در بخش رودبار قصران استان تهران است که در تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۸۰ با شماره ثبت ۳۹۷۲ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. این قلعه که به سبک قلعههای نظامی بنا شده است، حدود ۹۰۰ متر مربع وسعت دارد و بهدلیل ارتفاع ۲,۵۰۰ متری از سطح دریا، دسترسی به آن دشوار است. امروزه بخشهای زیادی از قلعه از بین رفته است؛ با این حال، ارزش بازدید دارد.
آدرس: استان تهران، شمیرانات، رودبار قصران، روستای امامه (نمایش روی نقشه)
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: حسن مریدی)
قلعه مازیار از آثار تاریخی روستای امامه به شمار میرود که در شمال شرقی امامه بالا در امتداد رودخانه با فاصله حدود سه کیلومتر از جاده اصلی، در ارتفاعی صخرهای قرار دارد. امامه از روستاهای بزرگ دهستان رودبار قصران در شهرستان شمیران استان تهران است. این روستا در پنج کیلومتری شرق راه اصلی تهران به شمشک و نرسیده به فشم قرار دارد و راه آن ماشینرو است.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: مهدی خلیلی)
برای بازدید از قلعه مازیار باید از طریق بزرگراه شهید بابایی شرق یا مسیرهای جایگزین، خود را به میدان لشکرک (میدان قائم) برسانید و از آنجا وارد جاده فشم شوید. بعد از حدود ۱۵ کیلومتر رانندگی و تقریبا سه کیلومتر بعد از سه راهی اوشان، تابلوی روستای امامه را در سمت راست جاده خواهید دید. از سر جاده تا میدان امامه بالا حدود هفت کیلومتر مسیر کوهستانی و پیچدرپیچ را پیش رو دارید. کمی قبل از ورود به روستا، به سه راهی میرسید که مسیر مستقیم (خیابان گلزار) شما را به مرکز روستا و میدان امامه بالا میرساند و راه سمت چپ (۲۵ متری مهرچال) شما را به باغ تنگه و بعد از آن به جاده راحت آباد میرساند.
برای دسترسی به قلعه باید از خیابان ۲۵ متری مهرچال بهسمت روستای راحت آباد بروید. بعد از یک کیلومتر به باغ تنگه میرسید که باید خودروی خود را در آنجا بگذارید و ادامه راه را پیاده بروید. سمت چپ باغ تنگه، رودخانهای وجود دارد که اگر آن را حدود ۵۰۰ متر بپیمایید، به تلاقی دو دره میرسید که قلعه بر فراز این درهها قرار گرفته است. در همان دو راهی، مسیر پاکوبی بهسمت قلعه وجود دارد که بعد از ۳۰ دقیقه کوهنوردی به قلعه خواهید رسید.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: مهدی خلیلی)
قلعهای به نام قلعه مازیار یا قلعه امامه در روستای امامه قرار دارد که از مناطق زیبا و جاهای دیدنی لواسان است. این قلعه که قدمتش به دوره زیاریان میرسد، در تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۸۰ با شماره ثبت ۳۹۷۲ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. در این قلعه بقایای اتاقها، برج و بارو، حصار دفاعی، غار، قنات یا آبانبار، ارگ و حاکمنشین دیده میشود.
قلعه مازیار از قلعههای مستحکم منطقه است که در ساخت آن از سنگ لاشه، ملاط، ساروج و گچ سنتی استفاده شده است. حوادث روزگار از جمله عوامل طبیعی و انسانی باعث شدهاند تا قسمتهای زیادی از این بنا تخریب شود. امروزه کوهنوردان و علاقهمندان به طبیعت بازدید از این اثر تاریخی را در برنامه خود میگنجانند.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: مهدی خلیلی)
با توجه به نمونه سفالهای پیداشده از سطح و پیرامون قلعه مازیار، قدمت آن حداقل به اوایل دوره اسلامی میرسد. بر اساس کتب تاریخی، پیشینه این قلعه مربوط به قرن سوم هجری و حدود ۱,۱۰۰ سال پیش است و متعلق به حکمرانی محلی به اسم مازیار بوده است. بعضی کارشناسان نیز شباهت این قلعه را به قلعههای حسن صباح دانسته که استحکام و مسیر سخت دسترسی به آن را بهترین دلیل عنوان کردهاند.
گفته میشود که قلعه مازیار در گذشته دارای دو بخش متفاوت شمالی (عامهنشین) و جنوبی (شاهنشین) بوده که دسترسی به آن بسیار دشوار و فقط از بخش شمالی امکانپذیر بوده است. این قلعه همچنین در زمانهای گذشته بهعنوان تبعیدگاه مبارزان مازندرانی استفاده میشد.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: مرتضی کیایی)
در روستای امامه، خانهای برای اجاره و شبمانی وجود ندارد؛ اما میتوانید از هتلها و ویلاهای شمشک، دیزین و مناطق اطراف برای اقامت استفاده کنید. ضمن اینکه امکان کمپینگ در دامنه کوههای شرقی و شمال شرقی روستا (دشت مهرچال) و در کنار رودخانه زیبای آن برای علاقهمندان میسر است.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: acc moghanloo)
روستای امامه یکی از مناطق ییلاقی استان تهران محسوب میشود که در همه فصول سال زیبا است. در بهار با شکوفه های رنگارنگی مواجه میشوید که زینتبخش روستا هستند و چشمهها و رودخانه از همیشه پرآبتر میشوند. در فصل تابستان این روستا با هوای خنک و مطبوعش، به محل گشتوگذار پایتختنشینان تبدیل میشود و بهترین فصل برای بازدید به شمار میرود. پاییز هزاررنگ و زمستان برفی نیز طرفداران خاص خود را دارند.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: عباس صارمی)
نویسنده: زلیخا رحمانیان/ بازنویسی: صدیقه شجاعی