شهربازیهایی که به عصر فضا تعلق دارند، یکی از محبوبترین شهربازیهای آمریکا و شوروی سابق است و مردم به آنها علاقه داشته و دوست ندارند که از بین بروند. اما نظر دولت این چنین نیست. با کجارو همراه شوید تا با تاریخچهی این شهربازیهای جذاب آشنا شوید و ببینیم که قرار است که بر سر آنها بیاید.
مقالههای مرتبط:
در طول تاریخ موشک دارای اهمیت ویژهای بوده است. موشک نمادی از پیشرفتهای تکنولوژی است که هم مورد احترام است و هم کمی باید از آن ترسید. در طول دههی ۶۰ قرن گذشته، آمریکا و شوروی سابق گرفتار تب عصر فضا شده بودند و موشک به عنوان نماد اصلی رقابت فضایی نمود پیدا کرد. در سراسر آمریکا و همچنین بلوک شرق، سازههایی به شکل موشک در زمینهای بازی کودکان ظاهر شد تا حس کنجکاوی و هیجان کودکان را در مورد رقابت فضایی پرورش دهد. به غیر از موشک، اشیای دیگری از تجهیزات فضایی و عصر فضا مانند ماهواره، برج رادار، سیارات و حتی زیردریاییها در این زمین بازیها به وجود آمد که کودکان بتوانند از آنها بالا بروند، تاب بخورند و مثل سرسره از آن سر بخورند.
امروزه بسیاری از این زمینهای بازی هنوز هم وجود دارند و زمانی که تلاش کردند تا آنها را از بین ببرند، با مخالفت مردم مواجه شدند؛ اما بقیهی آنها از چهرهی شهرها حذف شدند. در سال ۲۰۰۸ شهر ریچاردسون در ایالت تگزاس، دولت تلاش کرد تا زمین بازی اتمی را از بین ببرد. این زمین بازی در سال ۱۹۶۵ احداث شده بود و استدلال مسئولان برای این کار این بود که میگفتند که بچهها بزرگ میشوند و شهربازیهای نسلهای جدید باید منطبق با تغییراتی باشد که در بازی و علایق آنها ایجاد میشود. آنها میگفتند که کشتیهای موشکی برای بازی ازشمند نیستند و شرایط خطرناکی دارند که میتواند برای کودکان خطرساز باشد. اما مردم محلی مخالفت کردند و مقامات مجبور شدند از نابود کردن آن صرف نظر کنند.
برخی از این آثار جنگ سرد به عنوان اموال میراث فرهنگی شناخته شدهاند که از آن جمله میتوان به موشک فلزی ۸ متری یک شهربازی در کالوای کالیفرنیا اشاره کرد؛ این سازه هنوز هم به عنوان نماد مهربانی زمانهای گذشته شناخته میشود.
امروزه شهربازیها مکانی امن هستند. فایبرگلاس و چوب جایگزین فلزات و پیچ و مهرههای زنگزده شده است. ارتفاع سرسرهها هرگز بیشتر از ۱/۵ یا ۲ متر ساخته نمیشود و در پایین آن به جای آسفالت سفت یا چمن، حفرههای شنی دارد.
لیزا هیکس در «کولکتر ویکلی» مینویسد:
تحول از سال ۱۹۷۳ آغاز شد، زمانی که کنگرهی آمریکا کمیسیون ایمنی محصولات مصرفکننده را تشکیل داد. آنها کسانی را که در زمینهای بازی صدمه دیده و به اورژانسهای بیمارستانها منتقل شده بودند، شناسایی میکردند. این مطالعات منجر به انتشار اولین کتابچهی «ایمنی شهربازیهای عمومی» در سال ۱۹۸۱ شد و آغازی بود بر پایان کار بسیاری از تجهیزات زمینهای بازی که مورد استفاده قرار میگرفتند.
انجمن تست (آزمون) و مواد آمریکا یک کمیتهی فرعی از طراحان و تولیدکنندگان تجهیزات زمین بازی تشکیل داد تا استاندارد ایمنی برای تمام این صنعت ایجاد کنند. زمانی که آنها دستورالعمل خود را در سال ۱۹۹۳ منتشر کردند، در مورد سطوح زمینهای بازی آن زمان نظر دادند که معمولا از جنس آسفالت، کثیف یا چمن بود و نیاز داشت تا با بسترهای چوبی یا پلاستیک مالچ یا شن و ماسه جایگزین شوند. طبق این راهنما باید مدارس و پارکها زمینهای بازی قدیمی خود را با استانداردهای جدید تطبیق میدادند.
برندا بیوندو که یک روزنامهنگار آزاد است و از بسیاری از زمینهای بازی قدیمی سراسر آمریکا عکس گرفته است، میگوید:
کمیسیون امنیت محصولات مصرفکنندگان هرگز مقررات را الزامی نکرد؛ این کمیسیون فقط دستورالعملی را پیشنهاد داد. اما تولیدکنندگانی که احساس کردند که اگر تجهیزات خود را با این دستورالعملها منطبق نسازند، یعنی به تعهد خود پایبند نیستند، همه به سمت افراطیگری پیش رفتند و همه چیز را فوقالعاده امن کردند تا خطر این که از آنها شکایت شود، وجود نداشته باشد.
زمینهای بازی در سراسر آمریکا شروع به از رده خارج کردن تجهیزات قدیمی خود کردند. شهربازی کارسون در ویسکانسین موشک موجود در زمین بازی را (علیرغم تقاضای مردم مبنی بر حفظ وسایل ثابت محبوب) با تجهیزات جدید تعویض کرد.
فیل جانسون که سرپرست پارکها و تفریحگاهها است، اینگونه ابراز تاسف میکند:
از تمام قطعات این تجهیزات، موشک بیشترین خاطرهها را ساخته است.... بسیاری از ارزشهای بازی با دستورالعملهای جدید از بین رفته است.
اما ارتفاع کم این تجهیزات و زمین نرمتر آنها، زمینهای بازی را امنتر نکرد. در مقابل به نظر میرسد که صدمات بیشتر هم شده است! همانطور که دیوید بال، پروفسور مدیریت خطر در دانشگاه میدلسکس لندن شرح میدهد، زمانی که تجهیزات شهربازیها بلندتر و به جای شن و ماسه یا لاستیک، آسفالت بود، کودکان میدانستند که باید بیشتر مراقب باشند و یاد میگرفتند که چگونه خطرات را ارزیابی کنند. امروزه که همه چیز پایینتر و به نظر امنتر است، کودکان و والدین باور دارند که آنها در مکانی هستند که امنتر از آن چیزی است که در واقعیت نشان میدهد. این امر منجر میشود که هم کودکان و هم والدین ریسکپذیری بیشتری داشته باشند که آن هم باعث افزایش صدمات میشود.
دیدگاه