صندلی هواپیماها در طول تاریخ دستخوش تغییرات فراوانی شده است که البته به جرات می‌توان گفت که همگی در جهت کوچک کردن فضای در اختیار مسافر بوده است. برای مثال در کلاس اقتصادی، فاصله بین ردیف‌های صندلی‌های مسافران در سال ۱۹۷۰ و قبل از آزادسازی شرکت‌های هواپیمایی، حدودا ۳۵ اینچ بوده که هم اکنون به حدود ۳۱ اینچ رسیده است. همچنین عرض صندلی مسافران این کلاس نیز از ۱۸ اینچ به ۱۶.۵ اینچ کاهش یافته است.
استیو کوهن، یکی از نمایندگان سنای آمریکا از ایالت تنسی که پیشنهاد خارج شدن صندلی از هواپیما در مواقع اضطراری را ارائه داده است، این هفته در یک مصاحبه گفت:
صندلی‌های کوچکتر، نگرانی‌ها را در مورد بهداشت و ایمنی مسافران تا حد زیادی بالا می‌برد.
کوهن که یکی از اعضای کمیته حمل و نقل و زیرساخت در مجلس آمریکا است، روز سه شنبه اعلام کرد که لایحه‌ای را در این مورد به مجلس سنا تقدیم خواهد کرد که در روز پنج‌شنبه مورد بررسی و رای‌گیری قرار خواهد گرفت. ناگفته نماند که شرکت‌های مختلف هواپیمایی اعلام کرده‌اند که با قدرت تمام با این لایحه خواهند جنگید! گویا این عزیزان قصد دارند شرایط را به گونه‌ای پیش ببرند که تا چند سال دیگر، در هواپیما هم مثل مترو تا رسیدن به مقصد، ما را در ۱۰ سانتی متر مربع جا بدهند!
خانم جین مدینا، سخنگوی A4A (یک گروه هواپیمایی) می‌گوید:
ما معتقدیم که نقش دولت در تعیین اندازه صندلی‌های اتومبیل، هواپیما، اتوبوس، قطار و... تنها محدود به تعیین مصادیق امن و غیر امن می‌شود و بیش از این نیست. FFA این مرز امنیتی را تعیین کرده است. ما امن‌ترین شیوه انتقال مسافر را داریم و مطمئنا امنیت برای ما در درجه اول اهمیت قرار دارد.
مدینا همچنین اعلام کرده است که صنعت هواپیمایی نمی‌خواهد دولت اندازه صندلی‌ها را تعیین کند. در عوض عواملی همچون نیروهای فعال در بازار که منعکس کننده تصمیمات مشتریان است و نیز رقابت بین شرکت‌ها باید این مورد را تعیین کنند.
خانم مدینا معتقد است که اختلاف سایز و راحتی صندلی‌ها، یک از اصلی‌ترین وجوه تمایز بین شرکت‌های هواپیمایی و از جمله عوامل موثر در رقابت بین این کمپانی‌ها است. او می‌گوید که مشتریان با پرداخت خود نشان می‌دهند که به کدام نوع از خطوط هواپیمایی و کدام نوع از انواع صندلی‌های هواپیما علاقه دارند و ما نمی‌توانیم برای آن‌ها تعیین تکلیف کنیم. البته به این حرف خانم مدینا ایراداتی وارد است. از جمله این ایرادات می‌توان به ارجحیت فاکتور قیمت به فاکتور آسایش در پروازهای کلاس اقتصادی برای بسیاری از مسافران این کلاس اشاره کرد. باید این نکته مهم را در نظر گرفت که افرادی که صندلی خود را در قسمت اقتصادی انتخاب می‌کند، بیش از هز چیز به صرفه جویی در منابع مالی و کاهش هزینه‌های سفرشان می‌اندیشند. بنابراین زمانی که قیمت صندلی‌های کوچک و تنگ از صندلی‌های بزرگ و جادار کمتر باشد، بسیاری از این افراد حاضرند همان صندلی‌های کوچک را انتخاب کنند. چرا که معتقدند کمی سختی کشیدن در سفر ارزش حفظ چند دلار اضافه را دارد. با این تفاسیر آیا باید طبق گفته‌های خانم جین مدینا این‌گونه نتیجه‌گیری کنیم که مشتریان به صندلی‌های کوچک علاقه دارند؟ خیر. مطمئنا در کلاس اقتصادی، قیمت کمتر باعث استفاده از صندلی‌های کوچکتر شده است؛ نه علاقه مشتریان به صندلی‌های کوچک. پس به نظر من دخالت دولت در تعیین حداقل اندازه صندلی هواپیماها کاری منطقی و عادلانه است.
مدینا به این موضوع نیز اشاره کرده است که دپارتمان کمیته مشورتی حمل و نقل هوایی آمریکا، سال گذشته برای حمایت از مصرف کننده تصمیم گرفته است که در تعیین اندازه صندلی هواپیماها دخالت نکند. چارلی لئوچا، رییس Travelers United نیز که نماینده مصرف کننده در این کمیته است، اذعان کرده که مشکل اندازه صندلی هواپیماها پیچیده‌تر از آن است که در سطح این کمیته قابل بررسی و حل و فصل باشد. بنابراین کمیته از سازمان FAA درخواست کرده است که آزمایش تخلیه اضافی را بر روی اندازه کنونی صندلی‌های هواپیما اجرا کند. تخلیه بار اضافی، یک آزمایش برای سنجش میزان برخورداری از فاکتورهای لازم برای حفاظت از مسافر و سرعت تخلیه مسافر در زمان‌های اضطراری است.
کوهن می‌گوید:
FAA تاکنون حداقل اندازه استاندارد را برای صندلی‌ها تعیین نکرده است و اکنون دیگر باید وارد عمل شود. FAA از تمام شرکت‌های هواپیمایی خواسته است که صندلی هواپیماها را به گونه‌ای بسازند که سرعت لازم را برای تخلیه مسافر در مواقع اضطراری داشته باشد، اما آزمایش تخلیه اضافی در تمامی صندلی‌های کوچک امروزی اجرا نشده است و این برای تامین امنیت مسافران اصلا خوشایند نیست.
کوهن همچنین به خطرات بهداشتی و تاثیرات صندلی‌های کوچک هواپیما بر سلامتی افراد به خصوص در پروازهای طولانی اشاره کرد و گفت:
مسافرانی که در طول پروازهای چندین ساعته پاهایشان را زیاد حرکت نمی‌دهند، در معرض خطر ترومبوز سیاهرگی عمقی هستند. مصرف کنندگان هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ مالی توسط شرکت‌های هواپیمایی تحت فشار قرار می‌گیرند و واقعا از این روند خسته شده‌اند.
مصرف کنندگان و نمایندگان آن‌ها در جامعه آمریکا از پیشنهاد تعیین حداقل اندازه صندلی هواپیماها بسیار استقبال کرده‌اند. سالی گرینبرگ، مدیر اجرایی لیگ ملی مصرف کنندگان و یکی از طرفداران افزایش فضای در دسترس مسافران در سفرهای هوایی است. سالی این تغییرات را «اصلاحات حامی مصرف کننده» خواند و از این کار ابراز خرسندی کرد. او می‌گوید:
زمانی که شرکت‌های هواپیمایی ما به لطف سوخت ارزان و هزینه‌های مسخره همچون هزینه بسیار بالای حمل بار اضافی، رکوردهای سود را پی در پی جابجا می‌کنند، واقعا ظالمانه است که باز هم به دنبال افزایش فشار بر مشتری باشند. ما تصور می‌کنیم که پیشنهاد جناب سناتور کوهن در بحث تخلیه اضطراری، در راستای افزایش ایمنی مسافران هواپیماها است و از آن حمایت می‌کنیم. واقعا فاجعه‌آمیز است اگر آن‌قدر دست روی دست بگذاریم تا یک سانحه هوایی دیگر رخ دهد و آن‌گاه در بین انبوه جنازه‌هایی که مثل ساردین به صندلی‌ها بسته و کشته شده‌اند به دنبال کشف علل حادثه بگردیم. امنیت و سلامتی مسافران این پروازها به طور جدی در خطر است.
تماس‌ها بین مسئولان آمریکایی بر سر تعیین یا عدم تعیین حداقل اندازه صندلی هواپیماها در روزهای اخیر رشد چشمگیری داشته است. شاید بد نباشد که بدانید همزمان با افزیش سود شرکت‌های هواپیمایی، علاوه بر کاهش اندازه صندلی‌ها، فضای تخصیص داده شده به هر مسافر در کلاس اقتصادی نیز کاهش یافته است.
این جریان، احتمالا شخص وزیر حمل و نقل ایالات متحده آمریکا را بر آن می‌دارد تا قوانین جدیدی را وضع کند که حداقل اندازه صندلی هواپیماها (طول، عرض و ارتفاع) و همچنین فاصله از ردیف‌های جلویی و کناری را برای صندلی مسافران در هر پرواز اعم از درون ایالتی و بین ایالتی تعیین کند. گرچه تاکنون کسی به اندازه‌های تعیین شده اشاره‌ای نکرده است، اما آنچه که در بین عموم رواج دارد و پذیرفته شده است، همان فاصله ۳۴ اینچی بین صندلی‌ها (به طور کلی فاصله هر نقطه بر روی یک صندلی تا همان نقطه بر روی صندلی جلویی یا پشتی آن) و عرض ۱۸ اینچی آن‌ها است. البته تحت این اصلاحیه، فواصل نام برده تنها پس از طی مراحل طولانی تنظیم مقررات قابل اعمال است؛ بنابراین با این فرض که لایحه FAA دوباره تمدید نشود و با علم به این که این لایحه تنها تا اوایل سال ۲۰۱۸ اعتبار دارد، پیش بینی می‌شود که مسافران برای دیدن صندلی‌های بزرگتر باید حداقل تا اواسط سال ۲۰۱۸ منتظر بمانند. محور این لایحه، تلاش برای خصوصی سازی کنترل ترافیک هوایی است که خود می‌تواند موجب ایجاد دشواری‌هایی در مسیر تصویب آن یا حداقل شکل فعلی آن باشد.
دیدگاه