گردشگری وحشت: آسایشگاه‌های روانی تسخیر شده (قسمت آخر)

تیمارستان به عنوان مرکزی برای نگهداری بیماران مبتلا به اختلالات روانی به جای خود، مکانی عجیب و ترسناک هست، اما زمانی که مرگ‌ها یکی پس از دیگری رخ داده و بنای بیمارستان به تدریج گرفتار پوسیدگی و فساد می‌شود، ترس زیر این پوسته‌ی در حال فروشی خزیده و آماده‌ی قدرت نمایی می‌شود.

گری‌استون پارک (Greystone Park)، نیوجرسی 

این مرکز درمانی در سال ۱۸۷۶ و به لطف تلاش‌های بی‌دریغ «دوروتی لیند دیکس» (Dorothe Lynde Dix) افتتاح شد، پرستاری خستگی ناپذیر که به دنبال مراقبت‌های درمانی بهتر برای بیماران روانی بود.

در حالی که بیمارستان در ابتدا از وضعیت خوبی برخوردار بود، رفته رفته با مشکل افزایش تعداد مراجعین روبرو شد. به طوری که جمعیت بیماران در سال ۱۹۵۳ به مرز هفت هزار نفر رسید. در عین حال در آن زمان به واسطه‌ی جنگ جهانی دوم، بسیاری از سربازان با اختلالات متعدد عصبی و استرس‌های شدید دست به گریبان بوده و به این مرکز مراجعه می‌کردند. در طول آن دوران به علت فقدان دارو و روش‌های درمانی مدرن، پزشکان به استفاده از شوک الکتریکی و درمان با انسولین روی آوردند، درمان‌هایی که تنها اوضاع را از آن چه که بود وخیم‌تر کرده و عملا تأثیر مثبتی بر سلامت روانی بیماران نداشتند.

به عنوان مثال در روش انسولین درمانی، بیمار به صورت روزانه مجبور به تزریق انسولین بود که دوز آن به تدریج در طول یک دوره شش هفته‌ای افزایش پیدا می‌کرد. به محض آنکه مغز با میزان قابل توجه انسولین مواجه می‌شد، بیمار به کما رفته و حتی ممکن بود در طول روند درمان با معضلات و گرفتاری‌های بیشتری مواجه شده و حالش به جای بهتر شدن، رو به وخامت بگذارد.  از سوی دیگر بیمار در هنگام کما نیز آسوده خاطر نبود، چرا که اکنون نوبت شوک الکتریکی بود که در واقع عذاب و شکنجه‌ی بیشتری را نثار بیمار بخت برگشته می‌کرد.

پزشکان در آن زمان به دلیل موفقیت ۵۰ درصدری این روش در درمان بیماری «اسکیزوفرنی» ستایش می‌شدند، اما هیچ کس به آن روی دیگر سکه نگاه نمی‌کرد. به مشکلاتی همچون آسیب مغزی، چاقی بیش از اندازه، تعریق دائمی که گریبانگیر آن دسته از بیمارانی بود که متأسفانه یا خوشبختانه از این روند درمانی، جان سالم به در برده بودند.

یکی از بیماران معروف این بیمارستان خواننده‌ای به نام «وودی گاتری» (Woody Guthrie) بود که در فاصله سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۱ در این مرکز بستری بوده و از بیماری «هانتیگتون» رنج می‌برد، بیماری موروثی که باعث اختلال در عملکرد اعصاب می‌شد. در آن زمان وودی به صورت طنز این مرکز را به جای «گری‌استون»، «گریو استون» می‌نامید که به معنای سنگ قبر است، نامی که چه بسی بسیار هم مناسب بود.

آسایشگاه سرانجام در سال ۲۰۰۳ و به دنبال انبوهی از شکایت از آزار و اذیت، تجاوز وخودکشی تعطیل شد. محققان عالم پدیده‌های ماورایی بارها اخبار مرتبط با مشاهده سایه‌های تیره در تونل‌های زیرین ساختمان را مورد بررسی قرار دادند، در این میان گروهی گفتند که حس می‌کردند تحت نظر هستند.

همچنین این بیمارستان منبع الهام ساخت فیلمی به کارگردانی «شون استون» (Sean Stone) پسر فیلمساز نامی «الیور استون» (Oliver Stone) بود که در سال ۲۰۰۹ ساخته شد. ظاهرا گروه در طول دوران فیلمبرداری تجربیات ترسناک بسیاری را پشت سر نهاد.

مرکز بیمارستانی اسکس کانتی (Essex County)، نیو جرسی

در سال ۲۰۰۸ و در یکی از قسمت‌های مجموعه «ماجراجویان روح» (Ghost Adventures)، این مرکز به عنوان یکی از اماکن تسخیر شده مورد بررسی قرار گرفت. این بیمارستان در سال ۱۸۹۶ در «سیدر گروو» (Cedar Grove) نیوجرسی ساخته شد. در طول فاجعه‌ای که در سال ۱۹۱۴ رخ داد، دست کم ۲۴ بیمار به دلیل انجماد جان باختند و ۲۳ نفر دیگر تا حدودی دچار سرمازدگی شدند.

البته این تنها مشکلی نبود که این مرکز درمانی در طول دوران فعالیت خود با آن مواجه شد. به دنبال افزایش تعداد بیماران، گزارش‌های متعددی از آزار و اذیت و سوء رفتار با افراد بیمار ارائه می‌شد. شاید بدترین و ترسناک‌ترین روش درمانی به کار رفته در این مرکز عمل جراحی «لوبوتومی» (Lobotomy) بود که طی آن جراح بخشی از مغز بیمار را تخریب می‌کرد.

پزشک در ابتدا با استفاده از ابزاری نوک تیز از طریق چشم به مغز بیمار دست یافته و سپس با استفاده از چکش ضربه‌ای وارد می‌کرد. این دسته بیماران از قبل مورد درمان با شوک الکتریکی قرار می‌گرفتند.

در طول تاریخ ۱۱۱ ساله، نزدیک به ده هزار نفر در این مرکز جا باختند و شاید به همین دلیل است که بنای این بیمارستان هم در زمره‌ی اماکن تسخیر شده مورد توجه محققان و گردشگران کنجکاو قرار گرفته است.

در این میان افرادی که بی اجازه سری به این مکان زده‌اند، بارها از مشاهده‌ی اشباحی شبیه به پرستاران خبر دادند که در راهروهای بیمارستان به این سو و آن سو می‌رفتند.

همچنین شنیدن صداهای ترسناک و عجیب از دیگر مسائل رخ داده در این مرکز است، حتی گاهی صدایی جیر جیر مانند شبیه به کشیدن شدن چرخ دستی در راهروهای متروکه‌ی این تیمارستان شنیده می‌شود. سرانجام آسایشگاه اسکس در سال ۲۰۰۷ تعطیل شده و ساختمان جدیدی به جای آن در همان نزدیکی ساخته شد.

اگر دنیای وب را قدری بیشتر مورد جستجو قرار دهیم، با موارد دیگری از این دست روبرو خواهیم شد. اما ما در همین جا پرونده‌ی تیمارستان‌های تسخیر شده را می‌بندیم.

بیشتر بخوانید: ۱۰ گورستان تسخیر شده جهان

در نهایت پر واضح است که اگرچه شاید بسیاری از مکان‌های ترسناک این چنینی باید شهرت عجیب خود را مدیون خیالبافی و داستان سرایی بازدیدکنندگان بدانند، اما در نهایت انعکاس سال‌ها درد، رنج و آزار و اذیتی که بیماران ناتوان ناگزیر از تحملش بودند، اثرات خود را در تار و پد این بناها برجای گذاشته و جوی سنگین، تلخ و ترسناک را بر این بناها حاکم کرده است. حال و هوایی که آزادانه در میان این دیوارهای سنگی جولان می‌دهد و حتی بدون هیچ دلیل منطقی، بازدید کنندگان را به هول و هراس می‌اندازد.