درشکه ‌های شنای بانوان در قرن نوزدهم؛ اروپا

در قرن هجدهم و در عصر حکمرانی ملکه ویکتوریا در بریتانیا نگرش‌های متفاوتی نسبت به دنیای امروز در انگلستان و دیگر کشورهای اروپایی وجود داشت. به‌طور مثال برای این که حیا و وقار زنان هنگام حضور یافتن در محوطه ساحل حفظ شود یک ابتکار ساده به نام درشکه شنا خیلی زود در میان مردم متداول شد. درشکه شنا به اتاق‌های رختکن امروزی شباهت داشت که در کنار سواحل دیده می‌شوند. اما این وسیله از نظر اندازه بزرگ‌تر بود و چرخ‌های بزرگی در زیر آن نصب شده بود و در قسمت جلوی آن یک راه‌پله وجود داشت که به داخل اتاقک منتهی می‌شد.

بانوانی که قصد داشتند آب‌تنی کنند با لباس‌های تشریفاتی یا معمولی لب ساحل سوار این درشکه‌ها می‌شدند و لباس‌های شنایشان را که نسبت به امروز بسیار پوشیده‌تر بود به تن می‌کردند. سپس لباس‌های رسمی را در قفسه‌های مرتفع درشکه قرار می‌دادند تا خیس نشود.

درشکه‌های شنا به‌وسیله اسب و گاهی به‌وسیله افراد کار گماشته به حرکت درمی‌آمد و به داخل آب منتقل می‌شد. وقتی درشکه‌ها به‌اندازه کافی از ساحل فاصله می‌گرفت، بانوان پشت به ساحل و دور از نگاه کنجکاو دیگران از آن‌ها خارج می‌شدند. برخی درشکه‌های شنا مجهز به چادرهای برزنتی بودند که داخل آب پهن می‌شد و یک محوطه شنای اختصاصی برای بانوان ایجاد می‌کرد.

افزون بر این معمولا یک زن قوی‌جثه که ملازم شنا نامیده می‌شد هر یک از بانوان درشکه سوار را همراهی می‌کرد. وظیفه ملازمان شنا این بود که در سوار شدن یا پیاده شدن از درشکه به بانوان کمک کنند؛ آن‌ها را به داخل آب هدایت کنند و هر زمان که لازم بود از آب بیرون بکشند. جالب است که در آن زمان چنین کارهایی عجیب تلقی نمی‌شد و از سوی همه کاملا پذیرفته شده بود. اگر کسی شنا کردن بلد نبود یک طناب ضخیم به دور بدن او می‌بستند و سر دیگر طناب را به عقب درشکه گره می‌زدند تا جریان آب او را از محوطه شنا دور نکند.

وقتی آب‌تنی به پایان می‌رسید بانوان به داخل درشکه برمی‌گشتند و لباس‌های معمولی‌شان را دوباره به تن می‌کردند. پس از آماده شدن آن‌ها با پرچم کوچکی از داخل درشکه به درشکه‌چی‌ها علامت می‌دادند که برای بازگشت به ساحل آماده هستند. سپس درشکه‌ها یکی پس از دیگری به محوطه ساحل برمی‌گشتند.

درشکه‌های شنا نخستین بار در سال‌های دهه ۱۷۵۰ در کشور انگلستان پدیدار شدند و بعد به کشورهای آمریکا، فرانسه و آلمان راه پیدا کردند.

اختراع این وسیله عموما به شخصی به نام «بنیامین بیل» نسبت داده می‌شود. او عضو کلیسای کویکر بود و به کار تولید دستکش و تاپ شلواری اشتغال داشت و در تفریحگاه ساحلی نام مارگیت در انگلستان زندگی می‌کرد. اما در حقیقت بنیامین بیل مخترع درشکه شنا نبوده است. در این خصوص مدارکی وجود دارد که نشان می‌دهد درشکه شنا دست‌کم پانزده سال پیش از تاریخ ثبت اختراع به نام بیل در دسترس بوده است. البته باید گفت که بیل در طراحی اجزای این وسیله مشارکت داشته است. او کروک برزنتی پشت درشکه را طراحی کرده بود که وقتی پهن می‌شد بانوان را از دید اطرافیان پوشیده نگه می‌داشت.

پیش از فرا رسیدن عصر ویکتوریا محوطه شنای مردان و زنان در انگلستان همانند امروز بدون تفکیک بود. اما با آغاز دوره حاکمیت ملکه ویکتوریا ارزش‌های اخلاقی جامعه انگلستان تغییر کرد و شنای بدون تفکیک مردان و زنان در محوطه‌های ساحلی کاری ناشایست تلقی شد. سرانجام در سال ۱۹۰۱ میلادی قانون تفکیک جنسیتی برچیده شد و پس‌ازآن عمر درشکه‌های شنا خیلی زود به سر آمد.

در سال‌های پایانی کاربرد این وسیله و زمانی که قانون تفکیک جنسیتی به‌تازگی برداشته شده بود، معمولا بانوان به همراه همسرانشان در این درشکه‌ها سوار می‌شدند و به محوطه شنا می‌رفتند. با آغاز دهه ۱۹۲۰ میلادی استفاده از درشکه‌های شنا کاملا منسوخ شد.

تابلوی «پریان دریایی در برایتون». اثر ویلیام هیث در سال ۱۸۲۹. این تابلو بانوانی را به تصویر می‌کشد که نزدیک یک درشکه شنا در ساحل شهر برایتون مشغول آب‌تنی هستند.

تابلوی «جامه شنای یورکشایر». اثر جورج واکر در سال ۱۸۱۴. این تابلو بانویی را تصویر می‌کند که به کمک ملازمانش از درشکه پایین می‌آید.

یک خانم جوان در ژوئیه سال ۱۹۱۱ در آب‌های کم‌عمق ساحل اوستند بلژیک روی لبه درشکه‌اش نشسته است.

ساحل شهر اوستند بلژیک در حدود سال ۱۹۰۰ میلادی.

درشکه شنای مرمت‌شده ملکه ویکتوریا در عمارت تابستانی «آزبورن هاوس». مکانی که ملکه و خانواده‌اش در تعطیلات اقامت می‌گزیدند.