انتشار واژه نامه گویش ابیانه
گزارش‌ها حاکی است که واژه نامه گویش ابیانه به همت پژوهشگران گروه زبان و گویش پژوهشکده زبان شناسی، متون و کتیبه‌های پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری به‌زودی منتشر می‌شود.
مولف کتاب 'واژه نامه گویش ابیانه' اعلام کرد:
در پژوهشکده زبانشناسی، کتیبه ها و متون، فعالیت های پژوهشی گروه زبان و گویش،متمرکز بر تحقیقات گویشی و رده شناختی است.
مرضیه صناعتی افزود:
تألیف کتاب واژه نامه گویش ابیانه یکی از طرحهایی بود که در سال‌های ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ در این گروه به کمک تینا درخشان رکنی و ندا ازکیا دو همکار پژوهشی اجرا شد.
صناعتی با بیان اینکه به‌دلیل محدودیت‌ها و مشکلات اداری، چاپ این کتاب با تعویقی طولانی همراه شد اعلام کرد که کتاب 'واژه نامه گویش ابیانه' باحدود ۴۵۰ صفحه هم‌اکنون زیر چاپ است. عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت:
در مقدمه این کتاب اطلاعاتی درباره ابیانه، ویژگی‌های گویش ابیانه (آوایی، صرفی و نحوی)، مراحل تألیف واژه نامه (شامل چهار مرحله گردآوری، آوانویسی، تکمیلی و نهایی) لحاظ شده است.
صناعتی تصریح کرد:
در بخش دوم این کتاب ویژگی‌های واژه نامه و راهنمای استفاده از آن،زیرتیترهایی از قبیل نمای کلی واژه نامه و بخشهای مختلف مدخل شامل سرمدخل، املا، آوانوشته، شرح یا معادل فارسی، اطلاعات کمکی، ارجاعات، شاهدذکر شده و این تیتر با نکاتی درباره واژه نامه و ذکر منابع پایان یافته است.
به گفته او، بخش اصلی کتاب با عنوان واژه نامه ابیانه ای ـ فارسی در بخش سوم آورده شده است و در این بخش خواننده شاهد بیش از ۳۰۰۰ مدخل گویشی با آوانویسی کلی و اطلاعات فرهنگ نگاشتی خواهد بود. وی تبیین کرد :
گویش ابیانه ای که در روستای ابیانه به آن تکلم می‌شود یکی از گویش های مرکزی ایران به شمار می‌رود و مانند دیگر گویش های مرکزی دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردِ آوایی، صرفی (ساختواژی) و نحوی بوده و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است.
صناعتی یادآورشد:
روستای ابیانه از روستاهای زیبا و تقریباً شناخته شده ایران است که به‌دلیل معماری خاص، رنگ خاک، آداب و سنن، آب و هوا و شرایط دیگر آن مشهور و مورد توجه گردشگران است.
وی ادامه داد:
این روستا جزو روستاهای دهستان بَرز رود، از بخش حومه شهرستان نطنز (واقع در استان اصفهان) است.
مولف کتاب واژه نامه گویش ابیانه عنوان کرد:
بر اساس اعتقاد برخی، واژه ابیانه از دو جزء «اب + یانه» تشکیل شده است و تغییر صورتی از کلمه «آبیانه» به‌معنای آب فراوان است در حالی که تلفظ ابیانه به گویش محلی «ویی یونا» بوده و مردم آن روستا معتقدند که به‌معنای «بیدستان» است چراکه قبلاً درختان بید زیادی در این روستا وجود داشته که اکنون جای اکثر آن‌ها را باغ‌های پرمحصول یا ساختمان گرفته است.
وی در پایان درباره ضرورت ثبت و مستندسازی این گویش،گوشزد کرد:وجود این ویژگی ها و تفاوت ها نسبت به فارسی معیار از یک سو و کم شدن گویشوران این گویش - به‌دلیل مهاجرت به شهرهای بزرگ یا استفاده از زبان معیار به‌جای گویش - از سوی دیگر دلایل مهمی بر ضرورت ثبت و مستندسازی این گویش است. منبع: ایرنا
دیدگاه