سفال لاجوردی، هنر دیرین و ارزشمند پارسی (قسمت دوم)
سفال لاجوردی یا سفال آبی هنری کهن در سرزمین ایران است که بسیار زیبا و ارزشمند است. با قسمت دوم مقاله کجارو درباره سفال لاجوردی همراه باشید.
هنر سفالینه‌های لاجوردی یا سفال آبی و فیروزه‌ای پس از منسوخ شدن سفالینه‌های مینایی در ایران رواج یافت. در موزه رضا عباسی نمونه‌های زیبای ایرانی از این هنر زیبا که روزگاری در ایران و چین رواج بسیار داشته و حتی در تجارت بین این کشورها با کشورهای دیگر هم استفاده می‌شده، به نمایش در آمده است. در دومین قسمت از این گزارش با سفالینه‌های لعاب‌دار یک‌رنگ آبی و فیروزه‌ای آشنا خواهیم شد؛ با این توضیح که متن این مقاله برگرفته از توضیحات موزه رضا عباسی درباره سفالینه لاجوردی است. با کجارو همراه باشید.
تحول، پیشرفت و گسترش ساخت ظروف سفالین با لعاب یک‌رنگ اکثرا در دوره سلجوقی و خوارزمشاهی مشاهده می‌شود.
این تحول از یک طرف تزیینات گوناگونی مانند نقش کنده یا قالب زده را شامل می‌شود که روی ظروف با لعاب یک رنگ ساخته و پرداخته شده و از طرف دیگر آشنایی هنرمندان با نوعی خاک چینی Porcelain است.
استفاده از این خاک هم‌زمان با دوره سلجوقی در چین متداول بوده است. اما از نظر تکنیک آغازگر تحول ویژه‌ای بوده‌اند.
این ظروف از نظر تکنیک، ساخت و تزیین به انواع ظروف ساده، قالب‌زده و نقش‌کنده تقسیم می‌شوند.
لعاب‌‌ها نیز، سفید (شیری)، آبی فیروزه‌ای و لاجوردی هستند که با تکنیک ساده، مشبک، قالب زده با نوشته کوفی و در نوع سفید آن با لعاب پاشیده لاجوردی تولید و ساخت آن‌ها در شمال و شمال شرق ایران مانند نیشابور، جرجان و ری مرسوم بوده است.
نقوش شامل طرح‌های طوماری، کتیبه کوقی، مجالس رقص و نوازندگی، شکار، نقوش انسان و حیوان است. از نظر فرم بسیاری از آن‌ها قابل مقایسه با ظروف فلزی هم‌زمان خود است.
آیا شما قبلا نمونه‌های سفال لاجوردی را از نزدیک دیده‌اید؟ نظر خود را درباره این هنر زیبا با کجارو و خوانندگان ما در میان بگذارید.
دیدگاه