جابوکا، جزیره‌ای مغناطیسی

جابوکا و برونسیک، تنها جزایری هستند که ریشه‌ای کاملا آتشفشانی دارند. این دو جزیره، به‌همراه پالاگروزا که فقط بخشی از آن آتشفشانی‌ است، منطقه‌ای تشکیل داده‌اند که از آن با عنوان "مثلث آتشفشانی آدریاتیک" یاد می‌شود. برونسیک، جابوکا و برخی از بخش‌های خلیج کومیسکا در جزیره‌ی ویس و نیز بعضی از قسمت‌های پالاگروزا، در پی فوران گدازه‌های آتشفشانی که از جدایی قاره‌ی ماقبل تاریخیِ "پانگه‌آ" در ۲۰۰ میلیون سال پیش ایجاد شد، بوجود آمده‌اند.

جابوکا ویژگی‌های مغناطیسی دارد؛ این ویژگی‌ها به‌ علت حضور مانیتیت (سنگ‌ آهن مغناطیسی) است. مانیتیت، اکسید آهنی‌ است که به‌طور طبیعی در سنگ‌ها بوجود می‌آید و باعث می‌شود عقربه‌های قطب‌نما، جهت‌ها را اشتباه نشان دهند. اگر چه برخی می‌گویند که کشتی‌ها به‌ دلیل انحراف مغناطیسی موجود در این مکان، قادر به آمدن به جزیره‌ی جابوکا نیستند اما حقیقت این است که جابوکا، از همه‌ی مسیرهای دریایی دور است. کمتر قایقی در اطراف این جزیره دیده می‌شود، مگر آنهایی که جابوکا را به عنوان مقصدشان انتخاب کرده باشند.

اما رفتن به جابوکا می‌تواند سخت باشد. جابوکا که به تنهایی در آب‌هایی عمیق ایستاده، در معرض طوفان‌های سهمگین است. از آنجایی که حتی ضعیف‌ترین بادها نیز موجب بروز امواجی بزرگ در دریای آزاد می‌شوند، مهارت و شانس زیادی نیاز است تا از برخود با این صخره‌ی آتشفشانی گریخت. خط ساحلی این جزیره، برای لنگر انداختن جای مناسبی نیست و هیچ خلیجی وجود ندارد که کشتی‌ها را از شر باد در امان نگه دارد. با وجود صخره‌های نشیب، ساختن پناهگاه غیرممکن است و به‌ علت عمق ۲۰۰ متری آبِ اطراف این جزیره، امکان لنگر انداختن نیز وجود ندارد. علاوه‌ بر این، صخره‌ها و سنگ‌ها به‌ طور طبیعی صاف و بدون برآمدگی هستند که نمی‌توان قایق‌ها را به آن‌ها گره زد.

با این‌ حال، آب‌های نزدیک جابوکا، برای ماهیگیری بسیار ایده‌آل است و ماهیگیران شجاع را به سمت خود می‌کشاند. همچنین تعداد انگشت‌شماری از گونه‌ی جانوران بومی با شرایط جوی این منطقه سازگار شده‌اند. یکی از این گونه‌ها، گیاهی به‌ نام "قنطوریون" و دیگری، جانوری از گونه‌ی "مارمولک سیاه" است. حدود ۵۰ سال پیش، این جزیره، خانه‌ی یک نوع گونه‌ی گیاهی از میخک بود که اکنون منقرض شده است.

این جزیره، در سال ۱۹۵۸ به‌عنوان اسطوره‌ی زمین‌شناسیِ طبیعت شناخته شد.