گردشگری وحشت: آسایشگاه‌های روانی تسخیر شده (قسمت دوم)
در دنیای هنر هفتم، تصویری که از اغلب آسایشگاه‌های روانی قدیمی ارائه می‌شود، تصویری است تاریک و ناخوشایند. اما واقعیت این است که جدا از بعد نمایشی، شماری از این تیمارستان‌ها به اندازه‌ای بیماران را مورد آزار و اذیت قرار دادند که امروزه به عنوان مکان‌های سیاه و تسخیر شده، مورد توجه حوزه‌ی گردشگری وحشت قرار گرفته‌اند. با کجارو همراه باشید.
مقاله مرتبط:
در بخش نخست این مطلب شما را با دو آسایشگاه ترسناک و تسخیر شده آشنا کردیم که در حوزه‌ی گردشگری ارواح و تورهای برگزار شده با این حال و هوا، اسم و رسمی به هم زده‌اند.
در ادامه‌ی مطلب پیشین، سفر خود را پی گرفته و به سراغ دیگر تیمارستان‌های معروف این فهرست خواهیم رفت که به لطف تاریخچه‌ی اندوهناک و البته ناخوشایند خود، روزهای بازنشستگی را در انزوا و در میان نجوای اشباح می‌گذارنند.
آسایشگاه روانی «سنچری مانور» (Century Manor)، انتاریو، کانادا
این آسایشگاه در سال ۱۸۷۶ افتتاح شد و به عنوان یکی از زیباترین و خوش منظره‌ترین آسایشگاه‌های هم ردیف خود در این ناحیه شناخته می‌شد. ساختمان این آسایشگاه بر فراز یک تپه ساخته شده و دیدی خوب به سمت ناحیه‌ی «همیلتون» (Hamilton) داشت، جایی که قاعدتا می‌بایست یکی از بهترین مکان‌ها برای آرامش و تمدد اعصاب بیماران باشد.
اما خب البته واقعیت این است که یک چشم‌انداز زیبا به تنهایی کاری از پیش نمی‌برد. شاید به همین دلیل بود که اغلب پزشکان از شوک درمانی و نیز برداشتن قسمتی از مغز برای معالجه‌ی بیماران استفاده می‌کردند.
دیگر روش‌های درمانی به کار رفته در این مرکز شامل ماساژ درمانی با نمک، تزریق مورفین و بستن بیماران به تختخوابی تابوت مانند بود. این مجموعه درمانی بیش از آنکه نوید بخش عبور از بیماری و رسیدن به سلامت باشد، دورنمایی ترسناک و ناخوشایند را به نمایش می‌گذاشت.
مردم محلی اغلب با سبدهای پیک نیک از راه رسیده و در زمین‌های اطراف آسایشگاه استراحت می‌کردند و رفتار بیماران بیچاره، ظاهرا اسباب خنده و تفریح آنها را فراهم می‌کرد. آنها همچنین همواره گوش به زنگ شنیدن نوای زنگ‌های خطری بودند که گاه و بیگاه خبر از فرار یک بیمار با مشکلات روانی جدی می‌دادند و از مردم می‌خواستند تا مدتی از بازی کردن کودکان در بیرون از منزل جلوگیری کنند.
این آسایشگاه سرانجام در سال ۱۹۸۰ به صورت موزه درآمد و اکنون به عنوان بخشی از «تور گردشگری ارواح همیلتون» مشغول به فعالیت است.
مدرسه و بیمارستان ایالتی پنارست (Pennhurst)، پنسیلوانیا
این بیمارستان هم یکی دیگر از مکان‌های ترسناکی است که به واسطه‌ی گذشته تاریک و پر شکنجه و عذاب خود به شهرت رسیده است. این بیمارستان در سال ۱۹۰۳ بنیان گذاشته شد و به عنوان مکانی ایده‌آل و مناسب، منزلگاه ذهن‌های ضعیف و بیمار شد.
بیماران این آسایشگاه تحت عناوینی همچون روانی، کندذهن و افراد مبتلا به صرع طبقه‌‌بندی شده و بسته به شرایط از شیوه‌های متفاوتی برای درمان‌شان استفاده می‌شد. در واقع این محل در ابتدا به عنوان مدرسه‌ی ویژه برای کودکان کندذهن شروع به فعالیت کرده و در ادامه فعالیت خود را گسترش داد. برای سالیان متمادی در بهترین حالت، این آسایشگاه با معالجات نه چندان پایبند به اصول انسانی خود به مراقبت از بیماران و ساکنان ناخشنود خود مشغول بود. اما بالاخره ورق برگشت و این آسایشگاه در مسیر تعطیلی قرار گرفت.
در سال ۱۹۸۳، نه کارمند این آسایشگاه متهم به سوء استفاده از موقعیت خود و آزار و اذیت بیماران شدند. اما این مسئله با سرعت لازم مورد رسیدگی قرار نگرفت تا سرانجام در سال ۱۹۸۷ ماجرای این رسوایی باعث بسته شدن کل مجموعه شد.
گزارشات متعددی از فعالیت‌های ماورایی و مشاهدات عجیب و غیر قابل پیش‌بینی در مورد این آسایشگاه در دست است و همین مسئله باعث بازگشایی مجدد این تیمارستان شد. هر چند اکنون حضور ارواح بیماران زجر کشیده‌ی این آسایشگاه به عنوان عاملی مجذوب کننده، گردشگران جویای ترس و وحشت را به سوی خود جذب کرده و باعث شده است که اکنون این محل به عنوان عمارتی تسخیر شده مشغول به کار شود. بازدیدکنندگان می‌توانند در تورهای ترتیب داده شده شرکت کرده و عطش کنجکاوی خود را با جستجویی دلهره‌آور در این عمارت سیراب کنند.
ویورلی هیلز (Waverly Hills)، کنتاکی
این باور که «ویورلی هیلز» از همان نخستین روزهای فعالیتش به عنوان یک آسایشگاه روانی مورد استفاده قرار گرفت، از اساس غلط است. این بنا در ابتدا به عنوان محل نگهداری افراد مبتلا به بیماری سل مورد استفاده بوده و بعدها در قالب محلی برای نگهداری افراد سالمند و متبلا به اختلالات روانی به فعالیت خود ادامه داد. تاریخچه اتفاقات رخ داده در این مکان به همراه فهرستی از مواجه‌های ماوراییِ گزارش شده، این مکان را به یکی از ایده‌آل‌های این فهرست مبدل کرده است.
ویورلی هیلز نخستین بار در سال ۱۸۸۳ توسط سرگرد «توماس ایچ. هیز» (Thomas H. Hays) ساخته شد. این مکان در ابتدا به صورت یک مدرسه کوچک یک اتاقه و به عنوان محلی برای آموزش دختر سرگرد شروع به کار کرد، چرا که این خانواده به دلیل بعد مسافت، دسترسی به مدرسه نداشتند.
در سال ۱۹۰۸ و به دنبال شیوع بیماری سل، این ملک خریداری شده و به عنوان بیمارستانی محلی پذیرای افراد مسلول شد. این ساختمان در طول سال‌های بعد به تدریج بزرگ و بزرگ‌تر شده و شمار بیمارانش هم رو به فزونی گذاشت. در حقیقت این مکان برای خود شهری کامل بوده و کدپستی مجزا و مخصوص به خود داشت به طوری که بیماران، کارمندان بخش خدمات، دکترها و پرستاران هم در خود این مجموعه سکونت داشتند.
شاید یکی از ترسناک‌ترین بخش‌های این آسایشگاه تونلی باشد که از طبقه‌ی اول آسایشگاه به قمست انتهایی تپه راه دارد. این مسیر عبور و مرور زیرزمینی بعدها «راهروی اجساد» (the body chute) نام گرفت، چرا که در این محل اجساد بیماران درگذشته را دور از چشم بقیه از بین می‌بردند.
بیشتر بخوانید: آشنایی با برترین تورهای گردشگری ارواح (بخش اول)
با چنین تاریخچه‌ی تلخ و ناخوشایندی که خبر از دست کم مرگ هشت هزار نفر می‌دهد، درک این مسئله بسیار راحت است که چرا بسیاری از محققان عالم ارواح و پدیده‌های ماورایی جذب ویورلی هیلز شده‌اند. بازدیدکنندگان می‌توانند در تورهای ارواح ثبت نام کرده و در میان راهروهای این عمارت که نزدیک به ۴۰۰ اتاق دارد، ماجراجویی پر رمز و راز را تجربه کنند.
دیدگاه