این روزها در رسانه‌ها اخباری درباره‌ی تخریب بافت‌های تاریخی مناطق مختلف کشور منتشر می‌شود که دلیل آن را مبارزه با اعتیاد و تجمع معتادان و دستفروشان اعلام می‌کنند.
موسسه «تهران، مطالعات کلان‌شهر» در یادداشت اعتراضی که توسط اعضای این موسسه به تائید رسیده، نسبت به وضعیت اخیر تخریب در بافت‌های تاریخی کشور اظهار نگرانی کرده است. در متن این یادداشت آمده است:
«در این روزها جسته و گریخته در رسانه‌های مختلف صحبت از تخریب بخشی از بافت تاریخی «اودلاجان» و منطقه دوازده تهران است، آن هم به عنوان مبارزه با معتادان و دستفروشان و افاغنه بدون مجوز اقامت و از این قبیل. حال این پرسش وجود دارد (جدا از ارزش بافت تاریخی آن)، در کجای دنیا برای مبارزه با اعتیاد به تخریب یک بافت می‌پردازند؟ آیا با این‌کار اعتیاد از بین می‌رود یا معتادان به جایی یا جاهای دیگر نقل مکان می‌کنند؟ بدیهی است که برای مبارزه با اعتیاد اقدامات اصولی و بنیادی باید صورت گیرد و این معضل اجتماعی ریشه یابی و آسیب‌شناسی شود که در این جا موضوع بحث ما نیست. اما تخریب یک بافت تاریخی از بین بردن هویت یک شهر است در اینجا از کشورهای پیشرفته مثال نمی‌زنیم که بلافاصله ما را متهم کنند که مقایسه مع‌الفارغ است، هرچند تجربه‌های آنها نیز می‌تواند در مواردی کاملا مفید باشد. از کشوری نظیر خودمان (مراکش) صحبت می‌کنیم که بافت تاریخی شهرهایش (کازابلانکا، رباط و فاس) را چگونه بهسازی کرده‌اند و چه میزان جهانگرد را هر ساله به خود جذب می‌کنند؟ چرا ما باید سابقه فرهنگ و شهرسازی و معماری خود را این چنین غیرمسئولانه از بین ببریم؟ و بجای آن خدا می‌داند چه ساختمان‌هایی(مانند جای جای تهران) بسازیم؟ آیا ما این اجازه را داریم که گذشته تاریخی خود را که باید برای نسل‌های آینده ایران و دنیا به یادگار بمانند به این سادگی و با تساهل از بین ببریم؟ به‌خصوص که متاسفانه تهران الگوی بسیار موثری برای شهرهای دیگر است، همچنان که در شیراز نیز چندی پیش شاهد تخریب بافت تاریخی اطراف حرم شاهچراغ (ع) بودیم، نمونه‌های اطراف حرم در مشهد و اخیرا زینبیه در اصفهان (که در حال طرح ریزی است) می‌تواند عمق فاجعه‌ای را که در شهرهای تاریخی رخ می‌دهد، نمودار کند. به امید آن که هم مسئولان و مدیران شهری و هم حرفه‌مندان با وجدان بیدار از بروز چنین اتفاقات جبران ناپذیری جلوگیری کنند.»
منبع: ایسنا
دیدگاه